"Als je de manier waarop je naar de dingen kijkt
 verandert, veranderen de dingen waarnaar je kijkt."

Wayne Dyer     

 

 

Pareltjes

 

Toen,
zomaar,
vond mijn linkerhand,
mijn rechterhand.

En ik voelde me
gehuwd,
met mezelf.

Zo simpel.
Zo eenvoudig.
Hier had ik al jaren naar gezocht.

En nu zomaar,
is dit voelbaar,
in mezelf.

Zo een verbondenheid.
Zo een eenheid.
Zo een rust.

Zoveel vreugde.
Cirkel na cirkel.

   (Lut Forrez)                                                        

 

৩ De herberg

Dit mens-zijn is een soort herberg
Elke ochtend weer nieuw bezoek.
Een vreugde, een depressie, een benauwdheid,
een flits van inzicht komt
als een onverwachte gast.

Verwelkom ze; ontvang ze allemaal gastvrij
zelfs als er een menigte verdriet binnenstormt
die met geweld je hele huisraad kort en klein slaat.

Behandel dan toch elke gast met eerbied.
Misschien komt hij de boel ontruimen
om plaats te maken voor extase…….

De donkere gedachte, schaamte, het venijn,
ontmoet ze bij de voordeur met een brede grijns
en vraag ze om erbij te komen zitten.

Wees blij met iedereen die langskomt
de hemel heeft ze stuk voor stuk gestuurd
om jou als raadgever te dienen.

 

৩ De adelaar die-dacht-dat-hij-een-kip-was

 

Er was eens een kippenboer die hield van rotsklimmen.
Op een dag, bij het klimmen, zag hij een groot nest met drie grote eieren erin. Adelaarseieren.
Hij wist wel dat het niet ecologisch was en allicht illegaal, maar de verleiding was te groot.
Toen de moeder adelaar even niet in de buurt was, stopte hij één ei voorzichtig in zijn rugzak.
Weer thuis, op zijn boerderij, legde hij het ei in het kippenhok.

Die nacht zat de moederkloek op het gigantische ei.
Ze was fier als een gieter en de haan was ook heel trots op zichzelf.
Toen de tijd rijp was brak de schaal en kwam de baby adelaar te voorschijn.
“Mama!” schreeuwde hij.

De adelaar groeide op met zijn broertjes en zusjes kuikens.
Hij leerde alles wat kippen doen: kakelen, in de grond scharrelen op zoek naar graantjes, wild met de vleugels slaan om een klein stukje te vliegen en snel weer op de grond te crashen in een hoop stof en pluimen.
De adelaar was er absoluut zeker van dat hij een echte kip was.

Op een dag keek de adelaar die-dacht-dat-hij-een-kip-was naar boven.
Hoog in de lucht vloog een adelaar, die nauwelijks zijn krachtige vleugels bewoog, moeiteloos gebruik maakte van de thermiek.
“Wat is dat?” vroeg de adelaar vol ontzag. “Het is prachtig. Zo veel kracht en elegantie. Een kunstwerk in beweging!”
“Dat is een adelaar,” zei zijn moeder. “Dat is de Koning van de Vogels. Het is een vogel van de lucht. Maar wij, wij zijn maar kippen, wij zijn vogels van de aarde.”

En zo leefde en stierf de adelaar als een kip, omdat hij dacht dat hij maar een kip was.

(Verhaal vertaald uit het boek ‘the magic of methaphor’ van Nick Owen)

 

 

৩ Autobiografie in vijf korte hoofdstukken

 

Hoofdstuk 1

Ik loop in een straat.
Er is een diep gat in het voetpad.
Ik val er in.
Ik ben verloren. Ik ben radeloos.
Het is mijn schuld niet.
Het duurt eeuwen voor ik er weer uit ben.

Hoofdstuk II

Ik loop in dezelfde straat.
Er is een diep gat in het voetpad.
Ik doe alsof ik het niet zie.
Ik val er opnieuw in.
Ik kan niet geloven dat ik weer in hetzelfde gat zit.
Maar het is nog altijd mijn schuld niet.
Het duurt weer eeuwen om eruit te komen.

Hoofdstuk III

Ik loop in dezelfde straat.
Er is een diep gat in het voetpad.
Ik zie dat het er is.
Ik val er toch weer in… het is een gewoonte...
Maar mijn ogen zijn nu open.
Ik weet waar ik ben.
Het is mijn schuld.
Ik klim er onmiddellijk weer uit.

Hoofdstuk IV

Ik loop in dezelfde straat.
Er is een diep gat in het voetpad.
Ik loop er omheen.

Hoofdstuk V

Ik loop in een andere straat.
Er is een diep gat in het voetpad.
…

(Een vers van Nyoshul Khenpo uit 'Het Tibetaanse boek van leven en sterven'

 

 

৩ Stekelvarkens

 

Het was de koudste winter ooit. Veel dieren stierven van de kou. De stekelvarkens realiseerden zich de ernst van de situatie en besloten zich te groeperen om de warmte te bewaren. Zo bedekten en beschermden ze zichzelf. Maar met hun stekels verwondden ze ook hun dichtstbijzijnde lotgenoten.

Na een tijdje besloten ze om wat afstand van elkaar te nemen. Maar ze stierven alleen en bevroren. Ze moesten dus een keuze maken: ofwel de stekels van hun lotgenoten aanvaarden, ofwel van de aarde verdwijnen.

Zo besloten ze weer samen te komen. Ze leerden te leven met de kleine wonden, veroorzaakt door de dichte nabijheid van hun lotgenoten, om van de warmte van de andere stekelvarkentjes te genieten.

 

৩ The life of a pencil

A pencil maker told the pencil 5 important lessons just before putting it in the box:
 

1. Everything you do will always leave a mark.
2. You can always correct the mistakes you make
3. What is important is inside you.
4. In life you will undergo painful sharpenings, which will only make you better.
5. To be the best pencil, you must allow yourself to be held and guided by the hand that holds you.

We all need to be constantly sharpened. This parable may encourage you to know that you are a special person, with unique God-given talents and abilities.
Only you can fulfill the purpose which you were born to accomplish. Never allow yourself to get discouraged and think that your life is insignificant and cannot be changed.
And, like the pencil, always remember that the most important part of who you are, is what's inside of you.

 

৩ De Uitnodiging door Oriah Mountain Dreamer

 

Het interesseert me niet hoe je je brood verdient.
Ik wil weten waar je met hart en ziel naar verlangt,
en of je durft te dromen dat je je hartenwensen waarmaakt.

Het interesseert me niet hoe oud je bent.
Ik wil weten of je het risico zal nemen voor gek te worden aanzien
omwille van de liefde, van je dromen, omwille van het avontuur van voluit te leven.

Het interesseert me niet welke planeten je horoscoop beïnvloeden.
Ik wil weten of je de kern van je eigen lijden hebt aangeraakt,
of je bent geopend door die keren dat het leven je heeft verraden,
of dat je verschrompeld bent en je je hebt afgesloten uit angst voor verdere pijn.

Ik wil weten of je aanwezig kan zijn bij pijn, de mijne of de jouwe,
zonder te trachten de pijn te verbergen, af te zwakken of op te lossen.

Ik wil weten of je aanwezig kan zijn bij vreugde, de mijne of de jouwe;
of je wild kan dansen
en je met extase laten vervullen tot in de toppen van je vingers en tenen
zonder ons aan te manen voorzichtig te zijn, realistisch te zijn
of ons de beperkingen van het mens-zijn in herinnering te brengen.

Het interesseert me niet of het verhaal dat je me vertelt waar is,
ik wil weten of je iemand anders teleur kan stellen
om trouw te blijven aan jezelf;
of je de beschuldiging van verraad kan verdragen zonder je eigen ziel te verraden;
of je ontrouw kan zijn en daarom dus vertrouwenswaardig.

Ik wil weten of je schoonheid kan zien,
zelfs als het niet iedere dag mooi is,
en of je je eigen leven kan voeden met haar aanwezigheid.

Ik wil weten of je kan leven met mislukking, de mijne en de jouwe,
en toch aan de oever van het meer staan en het zilver van de maan toeroepen: "Ja!"

Het interesseert me niet te weten waar je woont of hoeveel geld je hebt.
Ik wil weten of je op kan staan na een nacht van verdriet en wanhoop,
afgemat en gekneusd tot op het bot,
en doen wat gedaan moet worden voor de kinderen.

Het interesseert me niet wie je kent, of hoe je hier terecht kwam.
Ik wil weten of je in het midden van het vuur zal staan met mij
en niet terugdeinst.

Het interesseert me niet waar of wat of met wie je gestudeerd hebt.
Ik wil weten wat je van binnenuit ondersteunt wanneer al het andere wegvalt.

Ik wil weten of je alleen kan zijn met jezelf,
en of je echt houdt van je eigen gezelschap in de lege momenten.

(vertaling: Linda Robben)